En toen werd alles anders
Ik ging studeren en kwam in een nieuwe omgeving; hallo onzekerheid! Ook was de thuissituatie onzeker, want mijn moeder werd ziek. Vanaf dat moment greep de eetstoornis zijn kans en voedde mijn onzekerheid met allerlei destructieve stemmetjes. Mijn faalangst en perfectionisme hielpen daarbij niet echt mee. Ik zocht controle in mijn voeding en sport en dat wierp helaas z’n vruchten af. Van falen was geen sprake; in tegendeel juist… ik bleek erg goed te zijn in afvallen. Elke keer wanneer de weegschaal omlaag ging, voelde ik me sterker. De perfectionist in mij vond dat het nog beter kon en ik begon voedingsmiddelen van het menu te schrappen.
Doordat ik me bij dit alles zo goed voelde, had ik geen idee waar ik mee bezig was en welke invloed dit op de komende jaren zou hebben.
Mijn eetstoornis werd zichtbaar
Mijn geluk liet ik afhangen van het getal op de weegschaal; erg ‘ gelukkig’ dus in deze tijd. Mijn omgeving begon zich zorgen te maken en benoemde dit. Wederom werd ik onzeker door de opmerkingen over het feit dat ik toch wel erg mager werd; ik dacht immers dat ik goed bezig was. Blijkbaar had ik gefaald in ‘goed zijn’. Om iedereen gerust te stellen, wat ik maar al te graag deed, begon ik langzaam aan wat meer te eten. Dat was het moment dat ik merkte dat ik de eetstoornis al te veel ‘gevoed’ had, want waar ik nu wel wilde eten, lukte dat me niet meer door alles dat de eetstoornis naar me toe riep en liet geloven.
Om alles ‘koek en ei’ te laten lijken begon ik me op allerlei vlakken te bewijzen om te laten zien dat men zich echt geen zorgen hoefde te maken en vooral om mezelf te doen geloven dat ik goed bezig was. De eetstoornis werd een veilig mechanisme waar ik me letterlijk en figuurlijk in bewoog. Ik nam steeds minder deel aan sociale gelegenheden, ze werden zelfs eng en bedreigend, waardoor perioden van afzonderen en eetbuien volgden. Dat m’n relatie met m’n vriend en m’n moeder onder druk kwamen, nam ik voor lief. Achteraf logisch dat de eetstoornis en ik ons tegen ze verzetten, want zij hadden de eetstoornis door en ik wilde ‘hem’ niet kwijt. Het gekke was dat ik ook echt begon te denken dat de eetstoornis bij mij hoorde.
Opkrabbelen uit een diep dal
Hoeveel de eetstoornis had aangericht bleek toen ik overspannen en depressief thuis kwam te zitten. Hoe kon ik nou falen?! Dat was het omslagpunt; ik kon dit niet alleen en zocht hulp.
Ik ging de uitdaging aan; samen met de eetstoornis. Een opluchting toen mijn therapeute tegenover me zat en ‘ons’ begreep. Een haat-liefde verhouding met de eetstoornis, maar ook met mezelf, volgde. Een periode waar ik onzeker werd omdat ik niet wist wie ik was en waar m’n sportverslaving tot een hoogte punt kwam. Je stemmen bleven mij maar in hun macht houden. Blijkbaar had ik je nog ergens voor nodig, maar waarvoor dan? Ik was blijkbaar nog niet klaar om echt te voelen…
Therapiesessies gingen voorbij met de daarbij horende spannende en enge uitdagingen op vooral sport- en eetgebied. Ik voelde me goed op het moment dat ik het was aangegaan, maar ondanks dat gevoel vermeed ik deze uitdagingen ook regelmatig. Door de jaren heen heb ik geleerd dat de eetstoornis mij dan wat vertelde. Om te luisteren naar dat verhaal, moest ik wel bij m’n gevoel komen. Maar hoe doe je dat als je dit al jaren geblokkeerd heb? Wat komt er naar het oppervlak als er wordt gegraven en kan ik dat dan wel aan? De angst dat het me te veel zou zijn en dit niet aan te kunnen hield me tegen. Gelukkig waren er veel lieve mensen om me heen die me steunden en lieten zien dat ik al veel overwonnen had, maar nu nog in mijn eigen kracht mocht gaan geloven.
Uiteindelijk werd ‘ik’ ik
Met deze drive en alles wat ik al had geleerd, zette ik me over angsten, kreeg ik meer zelfvertrouwen en luisterde dit keer echt goed naar wat de eetstoornis mij wilde vertellen. Diepgewortelde pijn, verdriet en schaamte kwamen naar het oppervlak. Eindelijk was dit bespreekbaar en mocht ik dit delen en voelen, waardoor ik de inzet van de eetstoornis steeds minder nodig bleek te hebben.
Onzekerheid, angst, maar zelfs ook bij positieve gevoelens was de eetstoornis er. Nu heb ik de kracht om m’n eigen keuzes te maken zelf weer in de hand en ben ik ‘ik’; dankbaar voor het leven, af en toe onzeker omdat dat mag en iemand die zich open en kwetsbaar durft op te stellen, omdat dat ook een kracht is. Ik ben ik en dat is goed.
Herken jij je in dit verhaal? Aarzel dan niet om hulp in te schakelen, zodat ook jij leert om je angsten te overwinnen en weer je eigen keuzes te maken. Je kunt bij mij vrijblijvend een intakegesprek inplannen om kennis te maken.
